Le Corbusier por Le Corbusier

Experimentei nunha vida desprovista de quietude, nunha vida chea de incesantes inquietudes, a profunda alegría do como e do por que.

Non hei ter nunca máis que un mestre: o pasado; unha soa formación: o estudo do pasado. saquei do pasado a lección de historia, a razón de ser das cousas. Todo acontecemento e todo obxecto están “en relación a”. A historia áchase inscrita nos trazados e nas arquitecturas das cidades. As miñas ideas revolucionarias están na historia, en toda época e en todos os seus países.

A arquitectura é un acto de vontade consciente. Facer arquitectura é poñer orde.

A arquitectura é o resultado do estado de espírito dunha época. A arquitectura é un feito indiscutible que xorde nun certo instante da creación en que o espírito, preocupado por asegurar a solidez da obra, de acougar os desexos de confort, atópase elevado por unha intención aínda máis elevada que aquela que é simplemente servir e tende a manifestar os poderes líricos que nos animan e dan gozo.

A arquitectura é o xogo sabio, correcto, magnífico dos volumes reunidos baixo a luz.

A arquitectura está máis aló dos feitos utilitarios. A arquitectura é un feito plástico. O seu significado e a súa tarefa non é só reflectir a construción e absorber unha función, si por función enténdese a da utilidade pura e simple, a do confort e a elegancia práctica. A arquitectura é arte no seu sentido máis elevado, é orde matemática, é teoría pura, harmonía completa grazas á exacta proporción de todas as relacións: esta é a “función” da arquitectura.

As advertencias da arquitectura (principios) son a planta, o volume, as superficies, os trazos reguladores e o plan. O plan leva en si a esencia mesma da sensación.

É indispensable que os arquitectos exerzan unha influencia sobre a opinión pública e dean a coñecer a esta os medios e os recursos da nova arquitectura.

“Unha célula a escala humana” é esquecer toda casa existente, todo código de habitación existente, todos os costumes ou a tradición. É estudar con sangue frío as novas condicións nas cales nosa existencia desenvólvese. É ter a osadía de analizar e saber sintetizar.

A arquitectura preside os destinos da cidade. Ordena a estrutura da vivenda, esa célula esencial do trazado urbano, cuxa salubridade, alegría e harmonía están sometidas ás súas decisións.

Hai que construír cidades enteiras pensando nun mínimo de confort, cuxa ausencia prolongada fai oscilar o equilibrio das sociedades. A cidade non é máis que unha parte do conxunto económico, social e político que consitúe a rexión.

A política devora as enerxías. A política non é unha función constructiva; é unha criba que soamente actúa por eliminación.

Á cidade corresponderalle facerse permanentemente, o que depende doutras cousas que do cálculo. Será a arquitectura, que é todo o que está máis aló do cálculo.

O urbanismo é un fenómeno sintético de composición sobre o chan e por encima do chan.

Organizar é facer xeometría; facer xeometría na natureza ou no magma xurdido “naturalmente” das agrupacións de homes en aglomeracións urbanas, equivale a facer ciruxía.

A arte, produto da ecuación “razón-paixón”, é, para min, o lugar da felicidade humana.

O mobiliario é o medio polo cal damos a coñecer o noso rango social.

O marabilloso está na exactitude. O duradeiro está na perfección. A vida está feita cun cálculo exacto. O soño só se apoia sobre realidades esenciais. A poesía só procede mediante feitos exactos. A poesía é un acto humano: as relacións concertadas entre imaxes perceptibles. O lirismo só ten ás sobre a verdade. Só o xenuino conmóvenos. A arquitectura proponse emoción.

A cousa máis importante do mundo son os espazos baleiros.

Non se revoluciona revolucionando: revoluciónase solucionando.

Visto en Arquine.